Traducir/Translate blog

miércoles, 9 de junio de 2010

Lo que nunca imaginé

No he podido esperar y he tenido que escribir desde que he llegado a Canarias.Lo he hecho porque sinceramente se me hace extraño el haber llegado,son 9 meses en Galicia y muchos momentos.Hoy voy hablar de cómo me han tratado ciertas personas allí y lo que ha significado para mí.

A la gente a la que me voy a referir tengo que decir que se merecen que les pase lo mejor,ha sido una gente increíble y durante mi estancia en Foz han sido mi punto de apoyo. Son gente que sabían perfectamente en la situación que me encontraba y todo lo que hicieron, lo hicieron porque les salía de dentro,sin esperar nada a cambio,como lo suele hacer mucha gente por ahí. 

Para mí fueron "mi familia" de Foz y los que me abrieron la puerta de su casa siempre que lo necesité,aunque a lo mejor demasiado,porque en alguna casa me sirvieron muchas cenas y muchas comidas,pero eso sí,siempre acompañadas de un GRACIAS TERESA.

No voy a hablar de cada una de esas personas porque no creo que haga falta que diga como son,simplemente el saber que para mí han sido los que me ha hecho aguantar todas la adversidades,creo que sobra cualquier adjetivo para describirlos. Han sido bastantes esas adversidades,pero ahora mismo doy gracias de que hayan aparecido,porque si no hubiesen aparecido, no sé si hubiese conocido tan profundamente a esta gente y valorar lo que han hecho por mí en determinados momentos.

Teresa dice que soy su hijo adoptivo,por eso de que no paraba de cenar y comer en su casa.Aunque ahora que lo pienso,me faltó desayunar,¡¡¡noooooooo!!!,tenía que haberlo hecho para ser definitivamente el auténtico OKUPA.Por supuesto que no solo ella tuvo que aguantarme,ahí estaban Manolo e Irene (padre e hija)viendo cómo no paraba de dar el coñazo en su casa.Pero al final creo que me llevo lo mejor que me he podido llevar y lo que nunca imaginé que me llevaría,UNAS GRANDÍSIMAS AMISTADES PARA SIEMPRE.

La entrada de hoy era para dar las gracias públicamente a toda esa gente que me echó una mano SIN ESPERAR NADA A CAMBIO(que de esos hubo también y no hay por qué mencionarlos).Muchas gracias a Teresa,Manolo,Irene,Adrián,Tristán, Ana, Ana hija,directiva del CB Burela,padres de las jugadoras y en especial a Pedro Chao por su trato y a toda la pandilla del SANTO.A todos ellos, muchísimas gracias por arroparme como me arroparon y ayudarme como me ayudaron.Les estaré agradecidos toda la vida. Pero tranquilos que el canario volverá por Foz a echarse unas cervecitas por el Acuario,O Mar,La Sexta y demás establecimientos aptos para la práctica del tapeo y cervecita. 

El viernes volveré a escribir,pero será sobre el segundo partido de la final de la Copa Galicia y de las sensaciones que tuve al ser el último partido de la temporada.Para el post de hoy también tengo alguna frase:

  • "El amigo sin más te da la razón,pero el amigo de verdad discute".(para la canaria)
  • Es parentesco sin sangre una amistad verdadera.(para todos)
  • Solo un exceso es recomendable en el mundo: el exceso de gratitud.(para que Teresa sepa por qué las doy siempre después de sus cenas y comidas,jajajaja)

UN BESO PARA TOD@S Y SEGURO QUE NOS VEREMOS ANTES DE LO QUE PENSAMOS.

3 comentarios:

  1. Yo aprovecho para sumarme a este agradecimiento. Volé 3 veces a Galicia y pude conocer a esas personas, y la verdad es que sí, que gente como ellos vale muchísimo la pena conocer. Estuve poco tiempo en los viajes y aún así me traje a Canarias ese pedacito de su cariño, que no se me borrará nunca, como tampocó me olvidaré de esa cultura de cervecitas y risas...Yo simepre decía: otra cerveza? Pues sí, y otra y otra y otra!!! Muy buenos recuerdos la verdad. Gracias a todos ellos simplemente por ser como son, y por darnos todo en tan poco tiempo, sobre todo a Marco, abriéndole las puertas de su casa y de apoyarlo en momentos necesarios. Teresa, Manolo, Irene, Adrián, Tristán, Ana, Ana hija y todo el grupo del SANTO. GRACIAS y les deseo lo mejor del mundo, espero volver a verlos pronto.

    ResponderEliminar
  2. holaaa!!
    marco gracias por escribir estoo especialmentee dedicadoo a nosoutros!
    si a verdaa e que te aguantamos moito moitoo pero tamen mereceu a pena terte aqui dia tras dia....
    pa min eras e seras como o meu segundo irmau,con quen me peleaba,discutia e tamen tiñamos os nosos momentos de cariño!esoo seguira sempre que te vexa,non o dudes!
    creo que tu fuches das poucas personas que en momentos dificiles me axudou e me fixo razonar,a pesar de ser cabezona(tal como dices tu).
    Sei que podia confiar en ti a todas horas,contandoche cousas que despos me vacilabas diante de meus pais,pero tamen gracias a ti creo que empezaron a confiar meus pais en min cando lles pedia cousas pa facer....:)
    pero chegou o dia da despedidaa,a pesar de que despos me iva de festa non puiden evitar deixar caer as lagrimas,foron unhos meses que o pasamos muy ben e ahora boto de menos esas risas das tardes aqui!
    sabes que sempre vas ter unha segunda casa si queres parar algun dia mas por foz,eu espero non tardar moito en aparecer por ahi!

    GRACIAS MARCOO!
    desexoche o mellor no futuroo!
    un beso enormeee

    ResponderEliminar
  3. Hola Marco,te sorprenderá que te escriba aquí, pero de casualidad me pasé por tu blog (ya que quería mandarte la crónica del partido visto por el otro equipo, creo que al final se la mandé a Dulce). Gracias por esas palabras, pero que sepas que lo hicimos de corazón, y es que los gallegos a pesar de la fama de cerrados que tenemos, después no somos tan malos, y con la gente que nos cae bien, NOS CAE BIEN. Por eso, que sepas que cuando querais volver a Foz, ya sé que teneis la primera residencia en la C/Otero Pedrayo, pero que sepais que la segunda residencia está en el Campo da Cabana.
    Espero que os vaya muy bien por Tenerife, aunque no os olvideis de nosotros. Un beso para Dulce, bueno, y para ti también, y Gracias.

    ResponderEliminar